Tuesday, May 27, 2014

मेरो छेउको साथी

कोठाको एक्लोपनलाई हटाउन खोज्न बल्ल तल्ल उसले झ्यालको पर्दा उघार्यो | आज त देखिन्छकि भनेर यही हेर्ने प्रयास गर्यो | तर सदाझै उसले आज पनि केहि देखेन| देखोस पनि कसरी? बाहिर अन्धकार थियो|रातको त्यो चकमन्नतालाइ ऊ महसुस गर्दै थियो, मात्र केवल महसुस| औसीको अन्धकारलाइ छिचोल्दै आज जून बल्ल तल्ल केहि प्रकाश छर्ने प्रयत्न गर्दै छ| तर त्यो प्रकाश उसको लागि काफी छैन| साचै साचै नै उसलाई केहि देखाइदिएन | ताराहरु नचम्किरहेका होइनन्| तर ताराका किरणहरुले उसको आखामा प्रवेश पाउन सकेनन्| लाखौ माइलको यात्रा गरेर उसको आखासामू सम्म त आइपुग्यो, तर नानीभित्र भने पस्नलाई ति किरणहरुले अनुमति पाउन सकेनन्| सदाझै उसले आखा मिच्यो, केहि देखिन्छ कि भन्ने आशामा| आशा केवल आशा त हो नि, निराशामा बदलिन सक्दैन भनेर कसले भन्न सक्छ यहाँ| उसको त्यो आशाहरुलाई जिस्क्याउदै जूनकिरीहरु पिल पिल बल्दै नाच्दै थिए| फेरी पनि उसले केहि देखेन| उसको निर्दयितालाई ब्यङ्ग गरेकोमा जूनकिरीहरु देखि मलाई रिस उठ्यो, तर रिसलाई नियन्त्रण गर्ने बाहेक म संग अर्को केहि विकल्प पनि त थिएन| बश, हेरेर बसे उसको बिबश्तालाई, आखामा दुई थोपा आसु टल्काए| फेरी के?.......सदाझै रुमालको सहायताले सुकाए|

बिहान भयो सदाझै.....| मेरो निम्ति त्यो कुनै आश्चर्य थिएन| सायद तपाइको निम्ति पनि कुनै आश्चर्यको कुरा होइन| भनिन्छ हरेक बिहान आशाको किरण बोकेर आउछ तर मलाई त्यो वाक्यले की असर गर्छ भनेर तपाइले नसोच्दा हुन्छ| तपाई सोच्नुहोस या नसोच्नुहोस, त्यो तपाइको अधिकारको कुरा हो| तर कृपया केहि "आशा गर " भनेर मलाई नभन्नुहोस| यति भन्दा भन्दै पनि तपाई फेरी पनि भन्नुहुन्छ भने यसमा मेरो केको दोस ? बालुवामा पनि खन्याउनु हुन्छ भने अवस्य सुक्छ नै | कुनै द्विविदा नै छैन| तर ऊ म भन्दा भिन्दै ठ्याक्कै बिपरित छ | हरेक बिहानको आगमन संगै ऊ आफ्ना परेलिहरुलाई सक्रिय बनाउन खोज्छ| सदाझै आजको बिहान पनि उसले केहि देखिन्छ कि भन्ने आशामा आखा मिच्छ| आखाका नानीहरु तन्काई तन्काई संसारलाई नियाल्ने चेस्टा गर्छ ऊ | तर एकनासको अन्धकारभन्दा बढी उसले केहि पाउदैन| आधा घण्टा जति लामो प्रयास पछि अलि थाके जस्तो अनुभब गरेर बाकी आशाको शक्ति भोलिको बिहानलाई साचेर राख्दछ| जब जब म उसलाई हेर्छु, एउटा छुट्टै भाव उत्पन्न हुन्छ मेरो मनमा| उसमा रहेको जीवनको आशालाई देखेर मलाई अचम्म लाग्दछ| कत्रो आशा छ उसमा! अनि आफ्नै अनुहार हेर्छु ऐनामा, किन यत्रो नैरास्यता? म कहिले पनि उत्तर पाउदिन| मैले गलत प्रश्न गरे या त प्रश्नको सहि  जवाफ खोज्ने प्रयत्न गरिन, यो म जान्दिन| बश म यति जान्दछु कि म नैरास्यताको सिकार छु|  "when pessimist don't have anything to worry about, they start thinking why they don't have anything to worry about." कुनै महान व्यक्तितोको भनाइ हो यो| के म पनि यस्तै छु?मैले आफैलाई सोध्ने प्रश्न| तर जवाफ कहिले पनि चिट्ट बुझ्दो मिल्दैन| अरु मित्रहरुलाई पनि म सोध्ने गर्छु, तर खै किन हो जवाफ फिटिक्कै चिट्ट बुझ्दैन मलाई तिनीहरुको जवाफ| हुन त म भन्ने गर्छु- जब सम्म मानिसले आफ्नो मनबाट उत्तर पाउदैन, तब सम्म मानिसलाई सन्तुस्ट हुदैन| सायद मलाई पनि यहि भैरहेछ| तर साच्चै साच्चै जब जब म उसलाई देख्छु, म अचम्मित हुने गर्छु| ऊ मेरो अभिन्न मित्र, तर म उसको अभिन्न मित्र हु या होइन, यो जान्नमा भन्दा मलाई उसका आशाहरुमा हराउननै रमाइलो लाग्यो| उसको मनमा के छ, मैले उसलाई सोध्ने चेस्टा गर्न सकिन, कारण धेरै छन्| तर मैले उसको भावनाहरुलाई आफ्नै तरिकाले बुझ्ने प्रयास चाही नगरेको होइन| म हिजोको घटनालाई सम्झिरहेछु, अनि विश्लेसनमा जुतिरहेछु उसका व्यवहारहरु र हिजो उसले देखाएका चर्तिकलाको|

सधै बिहान मात्र बाहिर हेरर आफ्नो आखा मिच्ने गर्ने ऊ हिजो बेलुकीनै त्यस कार्यमा ब्यस्त थियो? अचम्म लाग्यो| पहिलो पटक मैले उसमा उत्पन्न भएको भवनको अनुभब गरे| साच्चै भनौ त नकारात्मक भावनाको| ठुलो प्रयास पछि छामछुम गरेर बल्ल उसले पर्दा उघार्यो| फेरी आखा मिच्यो, यति जोडले मिच्यो कि उसको त्यो प्रयासमा केहि हेर्ने, संसारलाई नियाल्ने आकंछ्या कति ठुलो रहेछ भन्ने कुरा प्रतिबिम्बित  भइरहेको थियो| उनको त्यो कार्य म हेरिरहेको थिए, मात्र हेरिरहेको| म गर्न पनि के सक्थे? १५ -२० मिनेटको प्रयास पछि पनि उसको केहि चलेन| बिहान सुर्यको उदाईसंगै जून र ताराले बिलाउने सहमति जनाए तर उसको आखामा आफ्नो प्रतिबिम्ब छोड्न मानेनन्| जून्किरिले आफ्नो नाच मलाई त देखायो तर उसले पनि हेरोस भन्ने जूनकिरीको चाहना भएन| त्यसपछि उसले एकनास माथितिर हेर्यो| परेलीहरु खोलेर केहि बेर टोलायो| टोलाउदा टोलाउदै उसका नयनहरु रसिए| म अनुभब गर्दै थिए| नयनमा मात्र अटाएनन उसका आसुहरु| गालाको स्पर्ससंगै केहि थोपा भुइँमा पनि झरे| मात्र म केवल हेरिरहेको थिए| कुनै आवाज थिएन त्यो रोधनमा| उसको बोली त "भगवान"लाई मिठो लागेको हुनाले "भगवान" ले पहिलेनै उसको बोली लागिसकेका थिए | कत्रो विवसता, रुवाइमा कुनै आवाज थिएन| सायद उसको रुवाइको आवाज म बन्न सके, यहि सोचे | कति बेला मेरो आखा पनि भरिभराउ भइसकेछ, पत्तै भएन | आसु बगे मेरा नयनबाट पनि| मैले थाम्न सकिन आफुलाई| संगै रोए, धेरै बेर रोए| ऊ आफ्नै तालमा माथि आकाशतिर हेरेर रोयो, म उसलाई हेरेर रोए| ऊ के कारणले रोयो म जान्दिन| दुई हात फैलाउदै थियो ऊ| सायद तैले यो मलाई के गरिस भगवान भन्दै रोइरहेको थियो ऊ| ऊ रुदै थियो, तर उसले आसु देखेको थिएन तर म आफ्नै र उसको पनि आसु देख्दै थिए| भावविभोर भएर रुदा पनि बल्ल तल्ल सानो आवाज निस्कन्थ्यो उसको मुखबाट तर नचाहेर पनि मेरो रुवाईको आवाज झन् झन् ठुलो बन्दै थियो| अनि, अनि फेरी मेरो यत्रो सहानुभूति म चाहेर पनि उसलाई सुनाउन सक्दिनथे| सरल रूपमा भनौ ऊ सुन्न सक्दैन थियो| उफ़, कत्रो घात: म झन् रोए, ठुलो स्वोरले रोए| तर त्यो रुवाई केवल मैले देखे, मैले सुने,- ऊ आफ्नै तालमा एकनासले रोइरहयो..हरेक बिहानको आशालाई त्यो छ्य्न पल पल नैराश्यताले जितिरहयो| जून र ताराले एकनास उसलाई हेरिदियो| अब त भगवानको विश्वास लाग्न छाड्यो भन्थे तर उसको रुवाइको केहि बेरमै बादलले उसलाई रातभर साथ दिइरहयो र मैले पनि |

No comments:

Post a Comment